شعر تا فردا - فاطمه رمضان زاده
آه انسان!
کاش می شد پاسخ تفریق هامان بی نهایت ساده بود
یا اگر یک راز منفی پشت این اعداد بود
می شد آن را ساده گرداند و به مثبت ها کشاند
آه انسان!
نقطه ی انسانیت را در کجا باید نهاد؟
در کجا باید میان اجتماع کودکان
با دلی آرام و راحت اشتراکی ساده بود؟
در کجا سینوسهای جنگ و آتشبار منفی می شود؟
در کجا بردارهای باغ عرفان روبه بالا می رود؟
کاش می شد در تناسب بستن فردا به مفهوم زمان
یک نفس راه امید و خنده را مجذور کرد...
پس بیایید از مقام لحظه هامان باز گویاتر شویم
در مثلث های باغ تازگی ارتفاعی تازه باشیم و سرودی سردهیم
پس بیایید از زوایای سکون و خستگی
جذرگیریم و به فرداها رویم
شعر از: فاطمه رمضان زاده