15 دی ماه 1386 هجری خورشیدی:
امشب در جلسه ای که  با یکی از دوستان داشتم درباره مسائلی صحبت شد که عمده آنها را ذکر می کنم:

موضوع بحث: ورزش و ارزش ( پرورش جسم یا روح کدامیک ؟ )

ورزش به تنهایی ارزش نیست.
ورزش وسیله ای برای رسیدن به هدف.
رمز ماندگاری ورزشکارانی چون تختی خصوصیات رفتاری زیبای آنها بوده است.
کار کردن روی فکر و تقویت روح باید مهمتر از تقویت قوای جسمانی باشد.
باید بین پرورش جسم و روح تعادل برقرار کرد. البته تعادل به معنای غافل نشدن از دیگری است.
 مطمئنا کار پرورش روح کاری زمانبر است و می تواند ارزشهای دیگری چون ورزش منظم را نیز ایجاد کند.
کار برای خدا، باعث می شود که کار رنگ خدایی بگیرد و ماندگار شود.
در طول تاریخ تلاش فراوانی شد که نام و یاد امامان معصوم شیعه از بین برود، اما از آنجایی که کار آنان برای خدا بوده  است، لذا با وجود آن همه تبلیغات مسموم آنان در تاریخ ماندگار شدند.
تیم های ملی نماینده یک جمعیت 70 میلیونی می باشند و باید خیلی بیشتر از پیش مواظب اعمال و رفتار شخصی و اجتماعی خود در سایر کشورها باشند.
طبق فرموده مولا علی ع دنیا بر چهار چیز استوار است: دانش دانشمندان، نماز راستان، عدالت زمامداران و ...
تأثیر یک دانشمند، به معنای عام کسی که علمی فکر می کند، به مراتب بیش از یک ورزشکار است.
پیامبر اکرم در جمع جوانانی که زورآزمایی می کردند و می خواستند به زعم خود قویترین شخص را مشخص کنند، فرمودند: قویترین شما کسی است که بر هوای نفس خود پیروز شود و مهار نفس را در دست بگیرد.
قویتر بودن از نظر جسمانی، اگر همراه با فضایل اخلاقی نباشد، هیچ ارزشی برای انسان محسوب نمی شود.
پوریای ولی پهلوان نامی، تنها یکبار زمین خورد تا دل زنی را که مشتاق پیروزی فرزند جوان خود بود، نشکند اما با همان زمین خوردن، ماندگار شد.
رمز سلامت بدن، کار کردن با وزنه های سنگین و پرورش اندام نیست، رمز سلامتی بدن، نرمشهای سبک و نیمه سنگین به همراه ورزش مادر – یعنی دویدن – با تغذیه مناسب و کنترل و مدیریت روحیه می باشد.